Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Αριστοφανικός μύθος & ψυχαναλυτικές θεωρίες



O Dodds, στο The Greeks and the Irrational, Berkeley, University of California Press, 1951, σελ, 218, γράφει: '' Έχω την εντύπωση ότι, άν ο Πλάτων είχε ζήσει στον κόσμο μας, θα είχε ενδιαφερθεί βαθιά για την νέα ψυχολογία του βάθους, αλλά θα είχε μείνει κατάπληκτος από την τάση αυτή που θα μετέτρεπε τον ανθρώπινο λόγο σ' ένα όργανο προορισμένο να εκλογικεύει τις ασυνείδητες παρορμήσεις.''


Ο Φρόϋντ αναφερόμενος στο Συμπόσιο όπου ο Πλάτων αναπτύσσει την θεωρία του μέσα από τον Αριστοφάνη, κρίνει ότι η θεωρία του Πλάτωνα δεν μιλάει για την ανάπτυξη της λίμπιντο, αλλά για μια από τις πιό σημαντικές παραλλαγές του προβλήματος.

Έτσι στο λόγο του Αριστοφάνη καταθέτει τις υποδείξεις του H. Gomperz, ο οποίος αντιπαραβάλει τον αριστοφανικό μύθο με την Brihadaranyaka-Upanishad. Εκεί ο Φρόϋντ, δείχνει να πιστεύει ότι υπάρχει επίδραση μεταξύ πλατωνικής ανθρωπολογίας και ινδικής κοσμοθεωρίας. Επίδραση που πιθανόν να είχε υποστεί ο Πλάτων δια μέσου των Πυθαγορείων.


Στο λόγο του Αριστοφάνη υπάρχει όμως και κάτι περισσότερο, η θεωρία των σεξουαλικών ιδιοσυγκρασιών, με σαφή επιρροή από τον Ιπποκράτη, καθώς και ερμηνείες της αμφισεξουαλικότητας.


Η θεωρία αυτή αν δεν ερμηνεύεται με βιολογικές προϋποθέσεις τότε ανταποκρίνεται σε μια σταθερή παιδική φαντασίωση.


Ο Φρόϋντ έχει δείξει στην περίπτωση του Leonardo da Vinci ( δικές μας αναφορές θα βρείτε και στο ιστολόγιο της Φιλοσοφικής Συμβουλευτικής ) το ρόλο που παίζει για το παιδί η ασυνείδητη αναπαράσταση του ερμαφρόδιτου ''είναι" ως αντικείμενο επιθυμίας.


Έτσι η έννοια της αμφισεξουαλικότητας φαίνεται να ανήκει για τον Φρόϋντ στην τάξη της φαντασίωσης , όπως ακριβώς και στον πλατωνικό Αριστοφάνη.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου